نگاه نو نگاه نو
بسم الله الرحمن الرحیم
فلسفۀ زندگی – ۱
ابراز ارادت؟
ایّام فاطمیّه است و زمان ابراز ارادتِ ارادتمندانِ آن حضرت. یادِ روزی افتادم که، در خودروی یکی از دوستان اهل سنّت بودم. وی با اشاره به دل نوشته ای در شیشه خودرو که نوشته بود؛ «اَناَ کَلب فاطمه»، (من سگِ فاطمه ام)! گفت؛ این دیگر چه فرهنگی است؟ دختر پیغمبر [اکرم(ص)] بوده و قرن ها پیش از دنیا رفته و تمام شده، زن بوده دیگر! احترامش واجب، ولی این حرف ها دیگر…
جلو احساساتم را گرفتم، گفتم؛ راست می گویی، آن ادم نفهمیده چطور ابراز محبت کند! تا شما [که باسوادید] ایراد نگیرید؟
- مثلاً چطور؟
- بجای کوچک کردن خود با سگ خواندنش، اگر یکی از جملات منتسب به فاطمه زهرا(س) را می نوشت، آنوقت، شما بجای این حرفها، می دانستی فاطمه(س) کیست؟
- مگر فاطمه[س] هم حرفی زده؟
- داستان فدک را می دانی؟
- آری، یک تکه زمین و یا باغ بوده که به نامردی از دستش درآورده اند و شده مصیبت برای ما!
- مسئله همینجا است؟
- چطور؟
- فاطمه(س) می خواسته حقش را بگیرد، رفت مسجد و سخنرانی کرد، اسم آن سخنرانی مشهور به خطبۀ فدکیّه شده.
- عجب، سخنرانی کرد! [باورش نمی شد]
- ابتدا در باب توحید و فلسفه نبوت و دین، در سطحی که الآن هم مورد استفاده اندیشمندان است.
- یک جمله از آن بگو!
- آن حضرت، با یک جمله تاریخی سخنرانی خود را به پایان بُرد؛
«شایسته نیست آخرین امّت های جهان پست و دزد و رزل باشند»
دوست اهل سنّتِ من که آدم باسواد و باتجربه ای است، سکوت کرد و حرفی نزد تا از هم جدا شدیم!؟ آری، محبّان حضرت فاطمۀ زهرا(س)، در این ایّام مواظب گفتارمان و رفتارمان در ابراز احساساتمان نسبت به آن حضرت باشیم تا، بجای ابراز ارادت، مرتکب سوء تفاهم بی جا و دون شأن آن حضرت نباشیم. التماس دعا
۱۲/۱۲/۱۳۹۳ – ذوالفقار صادقی
