نگاه نو نگاه نو
بسم الله الرحمن الرحیم
هوس تجاوز
در ۳۱ شهریور سال ۱۳۵۹ ملت انقلابی و بزرگ ایران در روند تکاملی تجکیم پایه های حیات مستقل ، آزاد و عزتمند خود تجربه جدید و آزمون نوی را در برهم زدن سناریوی جدید نوشته شده توسط قطبهای قدرت جهانی آغاز کردند ، این سناریو که بواسطه نوکری حلقه به گوش و با اهداف رؤیایی و به ظاهر مستقلانه به مرحله اجرا درآمد ، درسهای آموزنده ای برای آزاداندیشان جهان و بخصوص برای نسلهای کنونی و آینده ایران به همراه داشته و دارد .
براستی ، عراقیها با لحاظ چه پارامترهایی هوس تجاوز به ایران اسلامی را پیدا کردند؟ هوس تجاوز بایستی از امیدی نشات می گرفت ، و این امید چگونه پیدا شد که فردی چون صدام در خود جرات تصور پیروزی یافت ؟ سئوالی است ارزنده که داشتن پاسخ آن برای همۀ آنهایی که در این مرز و بوم نفس می کشند و خواهند کشید ضروری است ، چیزی که باعث شد بعثیها پیروزی را در چند قدمی خود احساس کنند علائمی بود که اوضاع عمومی ایران در ظاهر از خود بروز می داد ، و این علائم را ” طارق عزیز ” در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ اینگونه بیان کرده است :
تشتت نیروهای نظامی ،
۱٫ تعدد مراکز تصمیم گیری و وجود اختلاف میان رهبران سیاسی و مذهبی که هر کدام از آنهابه یکدیگر اتهاماتی نسبت می دهند ،
۲٫ کشمکشهائی میان اقلیتها و رهبران حاکم و عدم توانایی حل مشکلات آنها ،
۳٫ وجود هرج و مرج و ناامنی ،
۴٫ توقف کارخانه های تولیدی ، تزلزل اقتصادی ، افزایش اشخاص بیکار و نبودن بسیاری از مواد غذایی در بازار،
۵٫ آشفتگی در روابط خود با کشورهای منطقه و جهان .[۱]
موارد فوق که چهار ماه قبل از تجاوز رسمی ارتش عراق اعلام شد ، درس فراموش نشدنی در تاریخ ملت ایران است ، این درس و تجربه گرانقدر به نسلهای مکرر بعدی پیغام مواظبت از قدرت ملی خود در خشکاندن زمینه های بروز مجدد علائم مذکور می دهد تا هوس تجاوز دیگر به مخیله متجاوزی دیگر نیاید ، انشاءا…
ذوالفقار صادقی
۱۵/۶/۱۳۸۲
